those who visit this blog are going to know who I am in TAMI. hehe...
Love is something most people say that does not apply to teenagers, that it would be more of infatuation. They say, teenagers really can’t differentiate love from infatuation. but who knows?
Love is something unexplainable – something beyond words. As from a movie, “A life without love is no life at all.” Yeah… of course. We all come back to love – we all came from love. The love that God wanted us to feel – we get that. And we, too, can love. We share this love with someone special to us, someone close to our hearts. It is something that only you can understand, and no one else will. It is something that asks for nothing in return.
And there comes love at first sight. Many actually don’t believe in this. They say that once is not enough, that you will keep on “trying to be in love,” that you will fail sometimes. But, isn’t it, that love is unique? Isn’t it something different from others? And, really, how could it be love if “it didn’t work out?” Love should always be at first sight. If it’s love, it will really work out. No matter how far away you may be, it should still be love. Other than that, it might be something else. or maybe, it is love, but not that kind of love
Just like when the flowers wilt, and you water them – they grow again. When, even though it is a rainy day, the sun really sees it through.
There are times when everything just seems so tiring, when there is such a depressing mood – cold, dark, and quiet, that, despite the laughter of friends trying to set a better mood, it all falls into deaf ears. And even adding to that is the arrival of the rain. Giving up seems to be a good decision, where you just retire and call it a day., or do things other than trying to enjoy. The tire just sets in…
But someone enters the scene. The mere sight, the mere utter of words – it makes you smile. But this someone was almost like a lost cause, fought long and very hard, where you try to set it aside for a while, for it seems like all others before. But no, something disagrees. You smile. Not the smile on the face, but something deeper. Something unexpected…it is there. Weird, unexplainable…what is it?
Love could be the strangest…but it is the most wonderful thing in the world.
27 November 2006
04 November 2006
part 3
1 Cor. 13
Kahit pilit na lumalayo, hindi pa rin mawala. Kahit anong hugot sa mga tinik, ay lalo pang sumasakit. Kahit ano pang takip ng ilong, lumulusot pa rin ang halimuyak.
Nakatingin pa rin sa walang hanggang kalangitan, tinatanaw ang bawat gahiganteng ulap, iniiwasan ang nakakabulag na sikat ng araw. Pero ang sinag, nariyan pa rin. Ang init, humahaplos pa rin sa aking kayumangging balat. Siyang, nagbibigay buhay sa lahat nangg nilalang sa mundo, pwera multo. Sa siyensya nga, sa mas simple na eksplinasyon, sa tulong ng araw, nagkaroon ng mga halaman. Ang mga halaman naman ang siyang nagbigay ng hangin na ating nalalanghap, nakatulog man o gising.
Mahirap makakita kung wala ang araw. Hindi tayo nakakakilos ng maayos. Nagiging indecisive na tayo, o 'di kaya'y marahan ang ating pagkilos. Walang pumapatnubay sa ating mga ginagawa.
Pag binabalewala mo naman ang kapangyarihan ng Haring Araw, naaapektuhan din ang iba (global warming ba?), at nasasaktan mo ang iyong sarili. Naaagrabiyado, hindi ang ikaw, pati na ang iyong mga dapat gawin.
Sinisira mo ang iyong kinabukasan.
Kaya nga, hindi lang natin dapat isipin ang ating sarili, pero pati na rin ang iba. Kung pinapahalagahan mo nga sila, ay dapat isawasto ang iyong mga ginagawa at iniisip. Kahit masakit, kung wala naman talagang ginagawang masama, ay hindi tayo dapat maging makasarili.
Kung mahalaga nga sila, isipin dapat ang kanilang kaligayahan.
Ito ang isa sa mga pinakamahalaga na ibinahagi ng Diyos sa atin. Ito ay ibinahagi Niya sa ating lahat. Ibahagi rin natin ito sa mga tao sa paligid natin. Walang hanggan, kung ito ay ating pagiingatan.
Kaya, dapat, sa Kanya rin ito ibabalik
Nakatingin pa rin sa walang hanggang kalangitan, tinatanaw ang bawat gahiganteng ulap, iniiwasan ang nakakabulag na sikat ng araw. Pero ang sinag, nariyan pa rin. Ang init, humahaplos pa rin sa aking kayumangging balat. Siyang, nagbibigay buhay sa lahat nangg nilalang sa mundo, pwera multo. Sa siyensya nga, sa mas simple na eksplinasyon, sa tulong ng araw, nagkaroon ng mga halaman. Ang mga halaman naman ang siyang nagbigay ng hangin na ating nalalanghap, nakatulog man o gising.
Mahirap makakita kung wala ang araw. Hindi tayo nakakakilos ng maayos. Nagiging indecisive na tayo, o 'di kaya'y marahan ang ating pagkilos. Walang pumapatnubay sa ating mga ginagawa.
Pag binabalewala mo naman ang kapangyarihan ng Haring Araw, naaapektuhan din ang iba (global warming ba?), at nasasaktan mo ang iyong sarili. Naaagrabiyado, hindi ang ikaw, pati na ang iyong mga dapat gawin.
Sinisira mo ang iyong kinabukasan.
Kaya nga, hindi lang natin dapat isipin ang ating sarili, pero pati na rin ang iba. Kung pinapahalagahan mo nga sila, ay dapat isawasto ang iyong mga ginagawa at iniisip. Kahit masakit, kung wala naman talagang ginagawang masama, ay hindi tayo dapat maging makasarili.
Kung mahalaga nga sila, isipin dapat ang kanilang kaligayahan.
Ito ang isa sa mga pinakamahalaga na ibinahagi ng Diyos sa atin. Ito ay ibinahagi Niya sa ating lahat. Ibahagi rin natin ito sa mga tao sa paligid natin. Walang hanggan, kung ito ay ating pagiingatan.
Kaya, dapat, sa Kanya rin ito ibabalik
Subscribe to:
Posts (Atom)